Bir Ev Hayvanı Olarak Çocuk Sahibi Olmak
Son bi kaç yıldır, arkadaşlarımdan, 25 üstü kadınlarda, 30 civarı erkeklerde acaip bi çocuk sahibi olma isteği görüyorum. Hatta kendisi kadın olan bir arkadaş: “Tabiki çocuk sahibi olmak isteyecek, bu yaştan sonra astronot olacak hali yok ya!“ deyip, ufkumu açmıştı 🙂
Peki insan niye çocuk sahibi olmak ister? İster çünkü yapay zekamızda var 🙂 içimizdeki kodlar öyle işliyor.
Dini bakışla, allah bize “Çoğalın“ diye emrediyor. (başbakan da biraz bu sebeple 3 çocuk istiyordur diye tahmin etmekteyim)
Evrimsel olarak ise, türün devamlılığı en önemli şeydir. İçgüdüsel olarak çocuk doğurmak, genimizi yeni nesle aktarabilmek, ölümlü hayatımızdaki “ölümsüzlüğe“ giden yegane yoldur.
Ayrıca “observational learning“ ilkesi uyarınca, insan belli bir yaşa gelince çevresindeki insanların çocuk sahibi olduğunu görüyor. Gördükçe canı çekiyor 🙂 Bahçeli tabiriyle: Karşınızda anneler babalar ellerinde çocukları.. dizilmiş oturuyorlar, eğleniyorlar şakalaşıyorlar..
Ya da Hannibal’ın tabiriyle: “insan göz diker“
“İlk kural, Clarice: “Basitlik”. Marcus Aurelius’i oku. Her ayrı parçanın içinde ne barındırdığını sorgula. Onun doğası ne? Ne yapar, şu senin aradığın adam? ……. Hayır. İster. Bu onun doğası . Ve biz nasıl istemeye başlarız, Clarice? İsteyecek şeyler mi ararız? ……. Hayır, her gün gördüğümüz şeyi istemeye başlarız.“
Ben bu genel bilgilerden biraz daha öteye götürmek istiyorum durumu: “Bir çocuk, annesinin babasının evcil hayvanıdır.“ 🙂
Bir çocuk, annesinin babasının evcil hayvanıdır
Aileler, aynı bir evcil hayvanı olduğu gibi, beslerler, bakarlar, okşarlar, tuvalet eğitimi verirler, aşılarını yaparlar, otur kalk derler vs… Çocuklar da karşılığında türlü sevimliliklerle şebekliklerle onları eğlendirirler, boş ve amaçsız hayatlarında bir yaşam nedeni olurlar..
Çocuk da ev hayvanları da bişeyleri ağızlarına götürüp kemirmeyi sever.. olmadık şeyleri yaparlar.. bişeyleri döküp kırıp atıp ortalığı sıradışı bi şekilde kirletir.. ikisi de sizinle birlikte yatmak ister.. ikisi de sizden ilgi bekler vs..
Aileler de arkadaş ortamında “bizim çocuk da şöyle sevimli böyle zeki“ vs.. diye muhabbetini yaparlar, aynı “bizim köpek çok zeki“ muhabbeti gibi. Köpeğine “5 yaşında çocuk zekası var“ denildiği gibi, “bizim çocukta yetişkin bir golden zekası var“ deseler tam olacak 🙂
Eski zamanlarda çocuk sahibi olmak “ev hayvanı“ndan ziyade “çiftlik hayvanı“ sahibi olmak gibiymiş. Tarlayı süren öküz yerine tarlayı süren çocuk, sürüye sahip çıkan çoban yerine çoban köpeği, vs.. Ayrıca yaşlandıklarında onlara göz kulak olacak birileri olsun diye de çocuk sahibi olunuyordu.. Yani eskiden bir verim varmış çocuklardan alınan. Hem ekonomik hem stratejik değeri varmış, gayet hayati bir şeymiş üremek..
Şimdilerde öylesine, hobi olsun diye çocuk sahibi oluyor insanlar. Sırf hayatlarındaki boşluğu kapatmak için.. Bir aksesuar gibi taşıyorlar bebekleri.. Neredeyse hiç bir işlevsel yanları yok çocukların -bakkala gidip ekmek almak gibi tek tük şeyleri saymazsak-. Üstelik, aileler bir tomar masraf yapacaklar, (o paraya neredeyse mortgage ile ev bile alabilirler) bir tomar vakit harcayacaklar (o vakitte bir işte çalışsalar gelirlerini ortalama 1,5 kat artırırlar: iş 8 saat mesai, çocuk ise en az 4-5 saat mesai) Çocuk yüzünden rahat bir tatil planı yapamıyacaklar. Haftasonları ya da akşamları dışarıda rahat rahat eğlenemiyecekler.. Hayatları çocuğa göre şekillenicek..
Ayrıca çocuğun sağlıklı doğup doğmayacağının da bir garantisi yok. Ya da sevimli olup olmayacağının.. Etrafta tonla hastalıklı bebek var ailesinin hayatını mahveden..
Hastalık olmasa bile, ailenin (bilinçsizce de olsa) aldığı tüm bu risklere rağmen, çocuk 12-13 yaşında ergenliğin başlamasıyla ailesinden nefret etmeye başlayacak.. Ergenlik sonuna kadar da öyle devam edecek. Ergenlik sonunda ya evden gidecek, 3-5 yıl sonra yine normale dönecek duygular ya da evde kalmaya devam ederek daha da büyüyecek bu kızgınlık hali.. evden gittiği ilk durumda, içinize yine o en baştaki ev hayvanınızı yitirmiş olmanın getirdiği boşluk gelecek, ikinci durumdaysa, ev hayvanınızın eskisi kadar sempatik ve eğlenceli olmamasının getirdiği sıkıntılı ruh hali..
iki durumda da beklenti aynı olacak, “bir çocuk yapın da sevelim“ 🙂 Böylece döngü devam edecek, sipariş üzerine belki de bir masum bir çocuk daha bu hayata düşecek..
Haftasonu babamlar ziyaret etti uzun zaman sonra.. onlara da şaştım benim gibi birine bunca yıldır nasıl tahammül etmişler diye 🙂
ben olsam onlar yerinde, bana tahammül edemezdim 🙂
